domingo, 28 de abril de 2013

EL DECLIVE DEL PARLAMENTO

El ojo público, en forma de televisiones, internet, redes sociales, está transformando la actividad política en profundidad. La capacidad que esos medios otorgan a los ciudadanos para hacer oir su voz, siempre que cumpla las condiciones del medio, está alumbrando nuevas formas de actuación. Desde los "escraches" en los domicilios de los políticos, la actuación sobre el Congreso y demás Cámaras, intentanto rodearlo, superarlo, asaltarlo (véanse los mensajes que se intercambian los convocantes), hasta las innumerables webs, blogs, twitts, etc que rápidamente difunden mensajes, interpretaciones, avisos, alertas, valoraciones,etc.

Esa actividad incesante se traslada al interior de las Cámaras, donde los gestos van pesando más que los argumentos. Camisetas, pancartas, y otras formas de reclamar la atención mediática, desplazan la necesidad de ofrecer argumentos, de confrontar propuestas. A ello ha contribuido irremediablamente la evolución del Parlamento, que hoy no es el lugar donde se hacen las leyes sino a lo sumo donde se aprueban, si bien permanece la función de control. La subordinación del Parlamento al Ejecutivo a través de la mayoría absoluta deriva en el desinterés del Gobierno por la Cámara, y así asistimos continuamente a debates donde la justificación de las políticas gubernamentales es pedestre: puesto que hemos ganado podemos hacer cuanto decidamos.

La hipertrofia del Estado de partidos, la invasión de áreas de la sociedad civil, el régimen electoral y otros aspectos del cerrado juego político, ahondan esa crisis. La autorreferencia de las élites políticas ha devenido en un arquitectura institucional elefantiásica, que permite premiar a un mayor número de seguidores: en España, más de 70000 puestos de elección directal y un número muy superior, varios cientos de miles,  de libres designaciones, desde consejeros de opacas funciones hasta directores de hospitales, funcionarios de rango medio, etc

Los ciudadanos comprueban así que la oposición parlamentaria es ineficaz y simplemente la sobrepasan. ¿Hacia dónde? Históricamente la supresión de la política ha derivado en formas populistas y más o menos autoritarias, pero faltas del control democrático. En Grecia o en Italia estamos viendo algunas de esas formas. El cuarto poder democrático, la prensa, imprescindible para conformar una opinión pública, sufre una crisis de modelo de negocio ante las nuevas tecnologías, haciéndose más vulnerable a la influencia del poder Ejecutivo a través de contratos, convenios y otras fórmulas.

En Galicia, Feijoo insiste en esa demolición de la política mientras evita abiertamente la rendición de cuentas y la sustituye por una propaganda continuada, al servicio de una gestión muy ideologizada. Una sociedad civil relativamente débil tiene pocos recursos de oposición efectiva y menos de control. Pese a todos sus defectos, el control parlamentario es la única garantía de que el Gobierno se mantenga dentro de los límites de las normas jurídicas y de los usos políticos.

jueves, 25 de abril de 2013

INDECENCIA

Los altos dirigentes del PP comienzan a confirmar los datos publicados por el Sr. Bárcenas. Sobresueldos mensuales de hasta 10000 euros a lo largo de varios años a personas que ya cobraban salarios del Congreso de los Diputados. Para sortear las incompatibilidades, se declaran como gastos de representación. Algunos se justifican diciendo que las horas de dedicación al partido deben de ser retribuidas. Argumento que todos los afiliados podrían hacer suyo. El origen de esas gratificaciones, la "mordida" a empresas. ¿Recibían éstas luego el premio correspondiente en forma de contratos de las Administraciones?

Estamos ante un caso de corrupción notorio que afecta incluso al Presidente del Gobierno. Éste ha decidido no darse por enterado y asumir como normal lo que es abiertamente irregular. Con ese ejemplo sus subordinados tienen carta blanca para cualquier desmán. En Galicia, el Presidente de la Xunta se niega a ofrecer explicación alguna sobre el contenido y circunstancias de su extraña relación con un destacado narcotraficante. El PP se opone a la transparencia de los patrimonios de los 150 altos cargos de la Xunta. Se dan casos como el de la Conselleira de Sanidade, procedente del hospital privado Povisa, al que otorga ayudas y contratos, en un ejemplo de "puerta giratoria" entre la Administración y la empresa privada. Lo mismo ha ocurrido en el IGAPE, entre otros casos de corrupción.

Feijoo prefiere cabalgar la ola de populismo fácil y atacar al Parlamento, es decir a la oposición. Hay que reducirlo proclama, para lograr un menor control todavía del Ejecutivo. Su gobierno es reticente a la transparencia y a la libre información. El portal abert@s de la Xunta, aproximación al Data.gov americano, es decepcionante: pocos datos y no reutilizables. Las peticiones de información del Parlamento, son sistemáticamente denegadas. En seis meses al Grupo Socialista se le han denegado 80 documentos.

Sólo una actitud diferente en la opinión pública puede parar esta deriva inmoral  que la derecha está impulsando, hacia una democracia de baja calidad. La tendencia en los países de nuestro entorno es la contraria: dación de cuentas, transparencia, niveles de moralidad más exigentes, clara distinción entre Administración profesional y dirección política, prevención de la corrupción.

En un ejemplo de cinismo, Feijoo ha aceptado una propuesta socialista para crear una Comisión de Estudio para prevenir la corrupción, carente de competencias y donde la mayoría popular impondrá su criterio. Ninguno de sus acuerdos tiene posibilidad de llegar a plasmarse en hechos, salvo voluntad del PP.

Ese es el contexto de la elevada confrontación que se ha instalado en el Parlamento, la incapacidad de Feijoo para crear ningun escenario de encuentro y diálogo.

viernes, 12 de abril de 2013

FEIJOO-DORADO: A EXTRANA PARELLA

A bochornosa comparecencia no Parlamento do Presidente Feijoo, lonxe de ofrecer un relato coherente e verosímil só amosou as suas peores aristas: soberbia, calumnia, indiferencia. Tamén evidenciou que está ferido e que a noticia divulgada lle produce malestar.

Feijoo acusou á oposición de todo: terrorismo,Herri Batasuna, Bildu, Escobar, EREs, etc, tamén ó medio que divulgou a noticia. Todo para enlamar o fundamental: a negativa a explicar os motivos e o contido dunha relación sorprendente: a dun alto cargo da Xunta, él mesmo, cun coñecido narcotraficante. ¿Por qué ten importancia esa relación de hai duas décadas?

Feijoo comenza a sua defensa faltando á verdade e vai construindo un relato onde falla ese primeiro elemento: sinxelamente é imposible que non soubera da actividade de Dorado neses anos cando estaba frecuentemente nos medios de comunicación, cando xa se producira a Operación Nécora, que marca un punto de inflexión na loita contra o narcotráfico, cando o número de mortos por drogas ou SIDA representaba a primeira causa de morte na mocedade galega, cando él mesmo como alto cargo de Sanidade coñecía de primeira man esos datos. Falta á verdade porque ésta é incómoda: non lle importaba a actividade do seu amigo, nin a ilegalidade da mesma, nin as consecuencias mortais que tiña para moita xente. En todo caso Feijoo sempre se refiere a él como contrabandista, consciente do estigma social que hoxe representa o narcotráfico.

As amizades, a diferencia da familia, dos compañeiros de estudos ou traballo, son electivas. A Psicoloxía social caracteriza a amizade como un sentimento baseado na comunión de valores, intereses ou ideais. De onde se poden deducir amizades baseadas na compartición, na comunicación ou na confianza íntima. O portavoz do Grupo Popular, no debate, aventurou unha explicación plausible sobre os motivos do narcotraficante: a lexitimación social. Compre preguntarse polos motivos do actual Presidente. Polas probas, alomenos eran motivos de compartición: ocio, viaxes, festas, relación con  terceiras persoas, etc. No clarexou si foi beneficiario de agasallos.Vinte anos despois segue sorprendendo esa comunión e cuestiona os valores sobre os que calquera actividade política debe sustentarse.

Feijoo tamén negouse a ofrecer datos sobre os posibles beneficios derivados desa amizade, alomenos para o seu amigo. Malia os indicios de contratación coa Xunta nesa época, Feijoo posteriormente intenta extender a sombra da dúbida sobre a contratación doutros gobernos coas mesmas empresas, para non falar do único delito posible: o tráfico de influencias no que él podería estar implicado.

Ademáis Feijoo falta á verdade sobre a duración desa relación, pois está demostrada ata 2003 polo xuiz que dirixiu a investigación. Unha mostra máis do interese en difuminar o que xa percibe como negativo.

Finalmente, ainda que sexa secundario en Galicia, pode preguntarse Qui prodest? A quen beneficia o escándalo?. Sen dúbida ós seus potenciais rivais no escenario estatal, o que sitúa a orixe da divulgación nas propias filas da dereita española. Porque en Galicia a presión da Xunta poderá retirar este asunto da axenda política, pero na política española será difícilmente esquencible. Para o futuro e diante da ausencia dun relato verosímil, Feijoo queda marcado como o amigo do narcotraficante.



lunes, 8 de abril de 2013

AMIZADES PERIGOSAS

A publicación de fotografías reveladoras dunha estreita relación persoal entre o narcotraficante Marcial Dorado e o Presidente Núñez Feijoo, ten provocado neste un efecto de confusión. Logo dun primeiro intento de minusvalorar esa relación, posteriores revelacións teñen amosado contradiccións de datas, lugares e contidos. Agora parece existir unha relación longa, dunha década, e intensa, con varias viaxes e festas e con abondosas testemuñas.

Feijoo intenta aparentar que descoñecía a actividade do seu amigo. As numerosas reportaxes publicadas durante anos en todolos medios galegos e estatais sobre o problema do narcotráfico a finais dos anos 80 en Galicia, non parecen ter alterado nese descoñecimento. Malia alguns intentos mediáticos de circunscribilas ó ambito do contrabando de tabaco, neses anos o problema da droga estaba omnipresente nos medios: movilizacións das nais dos afectados, primeiras redadas, investigacións continuadas, que culminarán na operación Nécora, en xuño do 1990, con enorme cobertura mediática.

Sin embargo alguns anos máis tarde, Feijoo, número dous de Sanidade, confraternizaba con Dorado habitualmente. Según o último informe da Xunta, naqueles anos a primeira causa de mortes entre os xóvenes galegos era o SIDA, e o número de mortos por sobredose superaba os  70 anuais. Pero o responsable do Plan contra as Drogodependencias, non era consciente do problema.

As dimisións recentes de altos cargos en Alemaña, Francia, Portugal, Reino Unido ou Estados Unidos, por problemas éticos, de faltar a verdade, de ocultar información, etc amosan un camiño de responsabilidade moral en sociedades avanzadas.

En España, onde o Presidente do Goberno e numerosos membros do seu Grupo aparecen como presuntos receptores de sobresoldos, que procedían de fontes non aclaradas,  agardamos en vano unha explicación racional e a correspondente asunción de responsabilidades políticas mediante ceses ou dimisións. Feijoo segue o guión de Rajoy: facer como sin non soubera, actuar como si non importara. Desprezar a opinión pública  e amosar a máis completa ausencia de valores morales.