jueves, 26 de junio de 2014

DA BANALIDADE PRESIDENCIAL

Na actual lexislatura o Presidente Núñez Feijoo descubriu unha vocación viaxeira. Varias viaxes en poucos meses cun denominador común: vacuidade. En cada desprazamento, unha axenda para de encontros formais ou protocolarios, sen contido nin obxectivos. Con discursos, para os medios galegos, enchidos de tópicos ou de obviedades. En Panamá falou da importancia dos novos tráficos logo da ampliación do Canal. En Xapón da importancia do turismo, en Hamburgo do gas e da formación profesional. Nin acordos, nin convenios, nin representación empresarial con axenda de traballo.

Esa banalidade acada as veces cotas anacrónicas. Así, para un encontro con periodistas e operadores turísticos en Alemaña, promovese un stand no porto coa emigración, a artesanía e os productos galegos como contidos, seguido dunha recepción no buque "J.S. Elcano". Tópicos antiguos nun mercado turístico altamente profesionalizado con  feiras e outros formatos consolidados. Cuidadosamente, o sector non é invitado a esas viaxes. Como si a promoción poidera disociarse do comercio de productos turísticos, sexan camas, circuitos, servizos, etc.

En Xapón o Presidente foi a visitar unha planta de acuicultura, dunha empresa que traballa en varios lugares de España. Mentras a Xunta non impulsou nin un metro cadrado de explotación de acuicultura nos últimos cinco anos, malia os frecuentes anuncios dun Plan estratéxico.

En Hamburgo entrevistouse co Presidente de SEAT, un español con despacho en Barcelona. E co Presidente do Land para falar de tráfico de contenedores e de formación profesional. Pero os portos galegos están perdendo peso en España globalmente, retrocedendo en tráfico de contenedores e o goberno non ten nengunha iniciativa. Canto a formación profesional lembrar que o modelo alemán, está cursado en Galicia por 61 alumnos exclusivamente dun total de 45000.

Probablemente nesa sucesión de entrevistas e declaracións, os interlocutores serán corteses e coñecedores das servidumes dos cargos públicos,  que unhas veces fan visitas sen contido e outras as reciben. Pero a banalidade non pode venderse como xestión, nin os discursos como resultados.


martes, 10 de junio de 2014

RESIDUOS


O Goberno central publica hoxe o Real Decreto-Lei que modifica totalmente a retribución das instalacións productoras de enerxías renovables, coa protesta global dos sectores afectados. A Xunta ten sido cómplice do novo deseño.Asistimos á liquidación do sector eólico galego, outrora hexemónico no Estado, e hoxe abocado a non poder medrar. As grandes compañías eléctricas, un dos principais lobbys económicos de España, impoñen a sua reforma ó Ministerio, coa complicidade do goberno galego, que chega a extremos de submisión. O goberno galego foi un dos poucos executivos territoriais que non fixo alegacións ó Real Decreto-Lei aprobado o pasado venres, durante o trámite da audiencia aberto pola Comisión Nacional dos Mercados e da Competencia.


Agora se nos fala da insostibilidade de SOGAMA. Son tres alomenos os motivos para esta afirmación.

En primeiro lugar a sostibilidade medioambiental. Este grupo non vai defender posicións fundamentalistas de nengun tipo. Limitaremonos o marco vixente na Unión Europea, que establece unha xerarquía de prioridades no tratamento dos residuos sólidos urbans, que son, por esta orde, Reducción, Reutilización, Reciclaxe, Valorización e Soterramento. Pode resumirse a situación galega decindo que as duas últimas solucións europeas, son as duas primeiras galegas. Evidentemente, algo está mal en Galicia.

A realidade social e económica ten evoluido moito e a sensibilidade medioambiental tamén, dende a creación de SOGAMA. O noso referente actual son os países avanzados da Unión Europea onde as taxas de reciclaxe e compostaxe multiplican por varios díxitos ás galegas, que son simbólicas. Reciclamos menos do dous por cento según a web da propia sociedade, 11000 Toneladas sobre un total de 790000 Tm tratadas.

Incineramos 239 kg por habitante, moi por riba das cifras da meirande parte dos países, pero reciclamos menos e a compostaxe é simbólica. Mesmo os países europeos con maiores taxas de incineración enerxética, teñen tamén cifras relevantes de reciclaxe e de compostaxe e cifras mínimas de soterramento. En Galicia non se incinera máis porque literalmente non hai capacidade. De feito a proposta da Xunta era a construcción dunha nova planta no sur, ó abeiro do concurso eólico. Cando éste fracasou, a Xunta propuxo ampliar a planta de Cerceda para seguir valorizando, é decir incinerando.

O sistema así deseñado, ten incentivos perversos. En ausencia de obxectivos estratéxicos de carácter medioambiental, e repercutindo os custos da sociedade nos concellos e finalmente nas familias, non existen incentivos para modificar as conductas. A sociedade factura a todolos Concellos por unha tarifa idéntica, con independencia do proceso dos residuos, sexa incineración ou soterramento, cando os procesos teñen custos diferentes. Máis ainda, factura igual a todolos concellos por tonelada, malia que a lei de réxime local recentemente aprobada polo goberno central, atribúe diferentes competencias ós Concellos según o tamaño sexa superior ou inferior a 5000 habitantes. Como non existen incentivos para unha maior sensibilidade, nin tarifas diferenciais, nin tratamentos axeitados ás diferencias locais, só queda o voluntarismo. Por exemplo, a sociedade SOGAMA impulsa a compostaxe nunha cifra mínima, mil cincocentos fogares, sobre máis dun millón de fogares galegos.

Finalmente, a reforma do sector eléctrico ven a modificar totalmente a viabilidade da sociedade. Lembremos que no novo esquema, logo da reforma tarifaria, os ingresos por enerxía representan o 37% fronte o 54% das taxas. A modificación das taxas condena a un incremento progresivo das tarifas aboadas polos concellos. Non se están ofrecendo solucións ós problemas de moitos Concellos que teñen recurrido ou cuestionado as taxas unilateralmente impostas pola Xunta, con desprezo dos contratos asinados e vixentes. Urximos unha solución pactada a ese conflito enquistado.

Unha vez máis, compre lembrar a irrelevancia do goberno galego na defensa dos intereses galegos diante do goberno central. Sendo a primeira Comunidade en producción de enerxía, con exportación neta, cun sector eólico todavía importante e con esa elevada valorización enerxética dos residuos, a Xunta non foi quen a sustraer ésta do novo marco legal nin a defender aquelas, nin a conseguir un esquema de prezos diferenciado.

Un dato maís, que ratifica canto vimos decindo: oscurantismo da Xunta e da sociedade SOGAMA. Na web desta podense ler argumentos sobre os verdes de Alemaña ou sobre as cifras no tratamento de residuos de Dinamarca. Non hai estatísticas de Galicia, nin na web da Xunta. Saben que son indefendibles no seu conxunto. No seu lugar, abundancia de propaganda e de informacións de imposible contraste.

A posición socialista galega,  resumese na aceptación da Directiva comunitaria, coas suas prioridades, e polo tanto no pulo da reciclaxe e da compostaxe, como xa veñen facendo varios concellos galegos, co obxectivo de acabar co soterramento dos residuos. Non cremos que a posición galega de máxima incineración e máximo soterramento sexa sostible na Europa comunitaria. Nin que as novas xeneracións estén dispostas a asumir ese modelo.Nin que o futuro de SOGAMA veña mediatizado pola presenza no accionariado dunha empresa enerxética, cos seus propios intereses.










lunes, 2 de junio de 2014

ABDICACIÓN

En 1975 el debate principal era democracia o dictadura. La decisión de la forma monárquica para el Estado, fue una concesión, como otras muchas, al objetivo principal. Cuarenta años más tarde es uno de los aspectos de la Constitución que como, entre otros, la estructura territorial, las Diputaciones Provinciales o el Poder Judicial, pueden y debe ser discutidos ante una eventual reforma de la Carta Magna. La abdicación del Rey crea la oportunidad adecuada. Reconocer su trayectoria no impide plantear un debate sereno, maduro y consecuente.

Probablemente la fecha de la abdicación ha sido  precipitada por el proceso de relevo de la dirección socialista que, dentro de ciertos límites, abre la posibilidad de una dirección generacionalmente posterior y por tanto con una visión más distanciada de la Transición. Aunque legalmente el voto socialista no es imprescindible para aprobar la Ley Orgánica prevista en el artículo 57.5 de la Constitución, resulta impensable hacerlo sin su concurso. De ahí que corresponda al centenar de diputados socialistas a Cortes la responsabilidad histórica de la decisión, ahora libres de los condicionantes de hace cuatro décadas.

Y el momento no puede ser más oportuno. En una sociedad democráticamente madura, plural, sin otra tensión para la convivencia que los movimientos secesionistas, es un debate necesario. Las generaciones actuales no están obligadas a repetir el proceso constituyente pero tampoco impedidas de mejorar o actualizar la norma básica. Incluso para encauzar las citadas tensiones separatistas, la reforma constitucional es no ya necesaria, sino imprescindible. El propio Rajoy lo reconocía expresamente el pasado sábado en Barcelona, conocedor ya en ese momento de la abdicación inminente.

Sólo nuestros propios temores, inseguridades, o debilidad de  ideas, pueden oponerse al debate, reclamado ya abiertamente por amplios sectores de la sociedad. Es la primera oportunidad en cuarenta años y no deberíamos desaprovecharla.