martes, 21 de enero de 2014

SER ESPAÑOLES

Una obra colectiva que repasa los distintos elementos que han conformado las distintas construcciones imaginarias de los nacionalismos habidos en el Estado, acotadas al último siglo. Desde los de carácter simbólico como la bandera, el mapa o los mitos, a los ideológicos: historia, religión, monarquía, Hispanidad. La obra aporta también estudios sobre otros elementos que conforman esa peculiar visión de cada nacionalismo: las lenguas,los toros, el deporte, la música, el cine e incluso el turismo.

Los autores, una veintena de investigadores universitarios, ofrecen un texto extenso, 600 páginas, bien documentado y ampliamente anotado.

Obra densa, llena de sugerencias y también desigual como ocurre en todas las obras colectivas, pero que contiene muchas reflexiones poco habituales. El capítulo sobre la imagen de la República, quizás el menos histórico y más discursivo, es también uno de los más innovadores

domingo, 19 de enero de 2014

EL FINAL DE LA POLÍTICA

El autor, conocido analista francés y autor de otros interesantes textos, traza aquí una visión demoledora de la evolución de la política durante los últimos 30 años. Como consecuencia de la globalización, que ha vaciado de poderes a los Estados, de la nueva comunicación que ha impuesto la inmediatez y el consumo de informaciones, así como de los cambios sociales, la política se ha transformado en performance, en actuación mediática.

La consecuencia, explica Salmon, es una banalización de la realidad, sustituida por la comunicación, una desacralización del poder y por lo tanto su deslegitimación.

El libro, que no es de lectura fácil, abunda en ejemplos, especialmente sobre los últimos Presidentes franceses pero también sobre otros países, y sigue la estela del discurso de Foucault sobre la función del poder.

Es curiosa la atención que dedica a una película muy interesante,"El ejercicio del poder", comentada aquí . 
Se trata de una representación de las tesis del libro. Éste, por otra parte, es  muy crítico con la izquierda por haber aceptado el lenguaje político  de la derecha, algo que también denuncia Lakoff, en su conocida obra. Así, aún manteniendo valores diferentes, la aceptación como únicas de  soluciones en el marco de ideas impuesto por el actual capitalismo, ha desnortado a la izquierda.

domingo, 12 de enero de 2014

RECORTAR A VOZ DOS MÁIS FEBLES


Cinco anos de Feijoo como Presidente galego, dabondo para saber das suas limitacións como gobernante. Na economía anotemos o desemprego, consolidado nos 270000 parados, e a caída das persoas cotizantes á Seguridade Social. Así como o desplome de sectores outrora punteiros como a construcción naval, a parálise do sector eólico e a perda da cuarta parte do emprego industrial existente. O poder financieiro propio, desaparecido. No ámbito social lembremos a reducción de dereitos e de servizos públicos. En paralelo a presión fiscal rampante, co incremento de todo tipo de impostos, taxas e prezos. As consecuencias, empeoramento do nivel de vida para a meirande parte das persoas, incremento da desigualdade, da emigración e da exclusión.

Son problemas suficientemente importantes para terse constituido en outras tantas liñas de forza da Xunta de Galicia. Pero Feijoo funciona noutro rexistro. Coa economía abandoada e as Caixas de Aforros liquidadas. O concurso eólico que debería crear 13000 empregos e investir 6000 millóns de euros, esquecido e cunha reforma eléctrica que liquida ás enerxías renovables galegas mentras dispara as tarifas para os consumidores.

A axenda política de Feijoo nestes anos tivo poucas prioridades. A fusión das Caixas e o concurso eólico, ambos rematados en sonoros fracasos. A fusión de dous pequenos concellos rurais, Oza e Cesuras, presentada como fito histórico, non tivo ata agora consecuencia algunha, agás que o único investimento empresarial previsto non será executado. E finalmente a reducción de escanos no Parlamento.

Unha reducción que leva a marca do estilo Feijoo. Anunciada reiteradamente para tapar outras deficiencias e sempre adiada. Enfatizando un asunto menor e menosprezando unha reforma máis ambiciosa do funcionamento das institucións políticas, como reclama un sector importante da sociedade. E sempre rexeitando calquera tipo de consenso.

Reducir o tamaño do Parlamento nunha quinta parte non mellora en absoluto o funcionamento das institucións, nin a calidade da democracia, nin o pluralismo. Nin as contas autonómicas, onde o aforro sería bastante menor dunha diezmilésima. Reducir forma parte do imaxinario que o PP tenta impoñer: menos debate, menos explicacións, menos control. Con tódalas suas limitacións o Parlamento é o único lugar onde calquera problema pode ser discutido e onde a capacidade do Goberno para impedilo é menor. É o último lugar, as veces o único, que recolle as preocupacións de calquera cidadán ou colectivo. Con independencia da eficacia desa liberdade de debate. Silencialo máis, só beneficia ó poder. Reducilo só perxudica ós que non teñen voz pública.

Pero si falamos seriamente da reforma da política galega, compre mellorar a participación dos cidadáns no procedimento lexislativo, hoxe excluidos, e ampliar o tempo de funcionamento da Cámara e a accesibilidade pública. Aceptar as comisións de investigación e de estudo. Impulsar a rendición de contas sistemática. Mellorar a contratación pública de bens e servizos. Facilitar o libre acceso á documentación das Administracións. Impulsar as medidas de prevención da corrupción, cando hai 150 procedimentos xudiciais abertos en Galicia. Ou reducir custos económicos nas campañas electorais, revisando a duración e os gastos necesarios.

Son as cuestións que están no debate social e que Feijoo prohibe tratar. Como prohibe o coñecimento das relacións da trama Gurtel coa Xunta de Galicia, ou o presunto financiamento irregular do seu Partido, ou os intereses do señor Marcial Dorado na Xunta. Como prohibe que a Comisión de investigación sobre as Caixas e a Comisión de Prevención da Corrupción, funcionen con normalidade e cheguen a conclusións. Velaí a visión democrática do Presidente.