sábado, 19 de septiembre de 2015

CATALUÑA, QUÉ HACER EL DÍA DESPUÉS

Artur Mas tenía dos caminos ante si: resignarse a unos mediocres resultados como gobernante o pasar a la historia habiendo intentado la independencia. Y al tiempo llevar más lejos los desafíos de Francesc Maciá en 1931 y Lluis Companys en 1934 con sendas proclamaciones del Estado Catalán. Pasar a la historia exige gestos grandiosos.

Ha sido consecuencia, en versión nacionalista, de la sentencia del Tribunal Constitucional, de la política centralista del gobierno Rajoy, de los intereses electorales populares,  etc. Hubiesen valido igualmente otros argumentos. Las razones para superar el marco constitucional y abrir un camino nuevo son múltiples y todas de carácter político. La construcción de una sociedad dual y polarizada, también ha sido una constante durante tres décadas. El nacionalismo engendra las naciones y no al revés, según la explicación clásica  de Gellner.

Y esa es la realidad política sobre la que actuar. En momentos de crises, los territorios ricos no desean contribuir tanto al sostenimiento de los menos desarrollados. En Cataluña como en la Padania o en Quebec en su momento. Y cualquier acuerdo futuro tiene que partir de ese sustrato tan fácil de transformar en sentimientos de agravio y expolio.

La arquitectura constitucional (federalismo, competencias, instituciones) será consecuencia pero no solución. Ésta solo puede venir del diálogo y del pacto, que tendrán un coste fiscal cuantificable, probablemente sin llegar a una solución como el cupo vasco-navarro pero sustantivamente mejor que la actual. A partir de ahí ambas partes podrán respirar hasta el próximo embate nacionalista, que inexorablemente se repetirá pues la Tierra Prometida ya ha sido anunciada. No hacer nada sería suicida para la convivencia política española y por otra parte ningun Estado serio asume la secesión cuyos costes aún serían mayores.

La dificultad  no es menor: ¿de dónde saldrán los nuevos recursos?. Un vistazo a los Presupuestos del Estado permite suponerlo: de los territorios que reciben más transferencias. Es decir de una nueva redistribución de la financiación autonómica. Llegar a una solución aceptable para todos exigirá renuncias multilaterales. Al día siguiente de las elecciones catalanas será  la hora de la política. Y de verdaderos políticos de Estado.

martes, 15 de septiembre de 2015

NECESITAMOS COOPERACIÓN XUNTA-CONCELLOS

Hai poucas semanas ficaron constituidas as 318 Corporacións Locais de Galicia. 3766 membros electos nos Concellos e outro centenar máis nas Deputacións, conforman a representación plural que debe tentar mellorar as condicións de vida dos seus veciños e crear as condicións para o desarrollo económico, social e cultural no seu ámbito.



Deberán de exercer as competencias propias e inevitablemente as chamadas competencias impropias. Logo de todo o discurso negativo do Goberno sobre os Concellos, a situación competencial segue sendo semellante pero con máis precariedade e menos recursos. Ademáis hai unha morea de competencias compartidas, onde Xunta e Concellos coinciden en diferentes segmentos da mesma actividade e onde compre unha cooperación que ata agora foi mínima.


Fronte ós debates superestruturais, alleos ás persoas, como a fusión de municipios, os modos de xestión ou as formas de cooperación, as demandas veciñais son ben coñecidas, están documentadas e so precisan da vontade política das Administracións implicadas.

Asi, o transporte metropolitano, que debe superar tanto os límites territoriais dos municipios como a artificiosa división entre urban e interurban. A nova realidade residencial, laboral e de ocio, ten provocado a dilución das fronteiras municipais nun habitat de urbanización difusa. Se necesitan fórmulas integradas, como os consorcios existentes noutras cidades españolas ou europeas, para extender os servizos urbans ó seu entorno, sen transbordos, con liñas e frecuencias que den servizo a hospitais, polígonos empresariais, campus universitarios, grandes superficies, zonas de ocio nocturno.

Igualmente é necesario cooperar para impulsar a vivenda de promoción pública. Os recursos da Xunta para vivenda baixaron nun 80% dende 2009 mentras repuntan os prezos e mantense a demanda.

Tamén é imprescindible cooperar nunha nova política de residuos. Galicia non pode seguir destacando polas baixas porcentaxes de reciclaxe e aproveitamento e polas altas taxas de incineración con efectos perxudiciais para o medio ambiente. Estamos alonxados das directivas comunitarias e das tendencias dos países adiantados.

E sobre todo compre mellorar o financiamento local, reducido polo Goberno Feijoo nun 12%, sen que se teñan abordado outros compromisos como a simplificación e integración das subvencións finalistas ou a transferencia automática dos fondos correspondentes o Plan concertado de servizos sociais.


Diante da nova etapa e coa responsabilidade de gobernar casi un centenar de Concellos e duas Deputacións, trasladamos esstas demandas á Xunta, no debate parlamentario. Non houbo sorpresas nin interese do goberno. A maioría popular votou en contra da cooperación municipal.