Como explicamos aquí la simetría de los resultados electorales y la dificultad de conformar mayorías estables hace difícil evitar la repetición de elecciones en breve plazo. Por distintas razones no es la mejor opción para algunas fuerzas políticas aunque sí para otras. Y nada garantiza que la repetición de comicios favorezca la estabilidad.
Ante ese problema, Italia en el pasado varias veces y Grecia recientemente, han optado por Gabinetes técnicos, con un mandato limitado y que sirven de transición para desbloquear algunos asuntos y favorecer un nuevo clima político para la confrontación electoral. Los riesgos de esas operaciones son conocidos: posible parálisis, dificultad de mantener el apoyo, precariedad inherente al mandato, etc. Los beneficios pueden ser escasos o mínimos. Pero es una opción no descartable.
Por definición un gobierno técnico tiene una agenda limitada y pactada previamente. La elevada confrontación y crispación de la vida pública española no hace fácil ese acuerdo. Podría limitarse a algunos asuntos de política económica, como la reforma fiscal o la financiación autonómica, otros de política social como la sanidad, el Pacto de Toledo, con muchas dificultades la política educativa y difícilmente podría abordar aquellos asuntos más propios del debate entre partidos como son las reformas institucionales o la ley electoral.
El problema fundamental del gobierno técnico viene de la suspensión que los partidos hacen de su propio programa, entendiendo que debe demorarse un tiempo. Una decisión no exenta de riesgos electorales. Por ejemplo sería difícil aceptar que un gobierno técnico no abordase las consecuencias de la reforma laboral ni la situación del mercado de trabajo, asuntos que dividen frontalmente a los partidos.
Conforme avancen las semanas sin que se vislumbre un acuerdo de gobierno, esta solución probablemente también será explorada. El inicio de un nuevo ciclo de elecciones autonómicas, Cataluña y Galicia este año, luego País Vasco y Andalucía, introducirá más presión para lograr un Gobierno estatal. Por primera vez en la historia democrática española todas las opciones están abiertas. Es la política en estado puro.
martes, 29 de diciembre de 2015
lunes, 21 de diciembre de 2015
DIFÍCIL GOBERNACIÓN
El resultado electoral
es simétrico. La derecha (PP+ Ciudadanos) obtiene 163 escaños y la
izquierda (PSOE+ Podemos en coalición con varios grupos+ UP) obtiene
161. Los nacionalistas 26 (soberanistas catalanes, PNV, Bildu y CC).
Esas formaciones aún se fragmentarán más en el Congreso pues
Mareas aspira a grupo propio y algun otro partido también.
Las negociaciones
previsiblemente serán largas y complicadas. Los acuerdos
probablemente inestables. En esas condiciones el programa de gobierno
quedará muy acotado a determinados temas sobre los que pueda
construirse un consenso, descartando aquellos que sean fuente de
tensión permanente. No por obvio debe olvidarse que tan importante
como elegir Presidente es disponer de un programa de gobierno
suficientemente respaldado y útil para los problemas existentes.
A priori el PP tiene
más difícil lograr una mayoría pues dependerá de la posición de
los soberanistas catalanes, hoy hostiles, o del PSOE, nada
interesado. Éste puede articular con más facilidad una mayoría,
positiva o por abstención. Paradójicamente, bajando en votos
mejora en capacidad de gobierno. Por otra parte el PP tendrá mayoría
absoluta en el Senado que no le facilita gobernar pero si
obstaculizar a otro gobierno.
En Galicia el PP pierde
la mayoría absoluta en beneficio de En Marea, relegando al PSOE a
tercera posición en votos aunque igualados en escaños. Más
significativo es el resultado en las ciudades, rotundo a favor del
nuevo grupo.
Un escenario tan
complicado debería recuperar el valor de la política de acuerdos y
transacciones. La alternativa es instalarse en la inestabilidad o,
peor todavía, en la fractura. Los últimos años han sido muy
crispados pero una democracia madura debe ser capaz de manejar la
nueva situación en sentido constructivo.
miércoles, 9 de diciembre de 2015
CAMPAÑAS, INTERESES Y MEDIOS
Pocas veces se ha visto
en España una mayor implicación en las elecciones por parte de los
medios de comunicación que en las actuales. Iniciada con el
lanzamiento de dirigentes de nuevas formaciones que han gozado de
amplísima cobertura durante muchos meses, se supone que gratis et
amore. Descontado el patriotismo empresarial, cabe deducir que como
inversión de futuro. Y ahora, en plena campaña electoral, con una
abierta promoción que puede llegar al ridículo, como aquí.
Se decía, durante los
últimos meses, que las empresas del IBEX-35 o determinado Banco,
impulsaban a una de esas formaciones, algo que desmintieron los
interesados. Lo cierto es que los intereses están a la vista. No
fue así en el gran precedente de las campañas mediáticas, el acoso
sistemático hacia el último Gobierno de Felipe González, donde los
intereses fueron reconocidos mucho más tarde por sus protagonistas principales.
No es incomprensible. La decisión estratégica principal del Gobierno Rajoy fue la devaluación salarial y la alteración profunda del mercado de trabajo. Hoy los salarios inferiores al mínimo, son habituales, la precariedad y temporalidad máximas. Un cuarto de los trabajadores por cuenta ajena están en esa situación, extraordinariamente cómoda para las empresas. Y el Estado de Bienestar basado en derechos sociales iguales para todos, está siendo sustituido por el Estado asistencial, excluyente. Consecuencia, el deterioro de los servicios públicos, de los que deserta una fracción acomodada y cada vez más reacia a mantenerlos con sus impuestos. El compromiso socialista de revertir la situación transforma a su candidato en el objetivo a batir desde todos los frentes. Unos para impedirlo, otros para sustituirlo, aquellos para diluirlo. Y de eso van la campaña y los intereses en juego, de mantener el modelo actual o de sustituirlo por el único Gobierno con capacidad demostrada de hacerlo y de poner en pie de nuevo los valores de la igualdad.
No es incomprensible. La decisión estratégica principal del Gobierno Rajoy fue la devaluación salarial y la alteración profunda del mercado de trabajo. Hoy los salarios inferiores al mínimo, son habituales, la precariedad y temporalidad máximas. Un cuarto de los trabajadores por cuenta ajena están en esa situación, extraordinariamente cómoda para las empresas. Y el Estado de Bienestar basado en derechos sociales iguales para todos, está siendo sustituido por el Estado asistencial, excluyente. Consecuencia, el deterioro de los servicios públicos, de los que deserta una fracción acomodada y cada vez más reacia a mantenerlos con sus impuestos. El compromiso socialista de revertir la situación transforma a su candidato en el objetivo a batir desde todos los frentes. Unos para impedirlo, otros para sustituirlo, aquellos para diluirlo. Y de eso van la campaña y los intereses en juego, de mantener el modelo actual o de sustituirlo por el único Gobierno con capacidad demostrada de hacerlo y de poner en pie de nuevo los valores de la igualdad.
No es un problema
menor, que pronto producirá frustración, inflar expectativas
desmesuradas sobre la reforma de la Constitución. La conveniencia u oportunidad de la misma no deben omitir la existencia de más discrepancias que puntos de encuentro, en especial sobre el principal problema, el encaje de Cataluña. La posición de los partidos secesionistas exigiría una reforma asimétrica, en perjuicio de la mayoría de las Comunidades
Autónomas, algo improbable, de creer a sus respectivos Presidentes.
Véase por ejemplo la posición de Núñez Feijóo o la de Susana Díaz.
De hecho se oculta
cuidadosamente tanto la necesidad de la reforma como los cambios
perseguidos. Reformar las instituciones, mejorar la coordinación
entre Administraciones o cambiar la ley electoral, son decisiones
parlamentarias que no exigen necesariamente cambiar la Carta Magna.
Presentarlo de esta última forma, puede ser más sencillo en términos de comunicación a costa de introducir confusión. Las experiencias internacionales más recientes (Canadá, Nueva Zelanda) también aconsejan prudencia.
domingo, 6 de diciembre de 2015
¿SEGUNDA TRANSICIÓN?
I
La Transición sigue produciendo
un torrente de libros y de análisis y está muy presente en el
debate político y mediático.
Es
evidentemente, el momento seminal de la actual sociedad española.
Pero es también el parteaguas de la historia moderna. El momento en
el que tras muchos intentos frustrados desde las Cortes de Cádiz, se
consolida la democracia constitucional con los valores de la
Revolución Francesa y se supera en muchos aspectos la división
absoluta de las dos Españas.
Esos
pocos años, entre la muerte de Franco en 1975 y la llegada de la
izquierda al poder en 1982, que simboliza el fin del tabú, son
pródigos en acontecimientos. Se inician en un clima de incertidumbre
política, de tensión social y de crisis económica. Finalizan con
un marco jurídico y político homologables con nuestro entorno.
Entre medias se desmonta el aparato estatal del franquismo, se
promulgan dos amnistías, se recupera la autonomía territorial,
regresan los exiliados y se consolidan las libertades fundamentales.
La
oposición venía defendiendo desde muchos años atrás, la necesidad
de superar las divisiones de la Guerra civil, de abandonar cualquier
pretensión de exclusión derivada del pasado, abriendo un tiempo
nuevo de diálogo. Las dos organizaciones que la aglutinaban,
Plataforma y Junta Democrática, coincidían en las demandas
esenciales para el nuevo régimen.
En
el interior del franquismo las tensiones entre las distintas
tendencias también eran conocidas. En un primer momento el grupo más
inmovilista, presidido por Arias Navarro controla el gobierno pero
fracasa en su mínimo intento de prolongar el andamiaje franquista
sin el dictador. Las movilizaciones masivas, 18000 huelgas en el
primer trimestre de 1976, marcan el inicio de un proceso creciente de
demanda de libertades que llegará a su cenit en 1979 con 6 millones
de huelguistas. En el verano de 1976, Juan Carlos con Adolfo Suárez
y Fernández Miranda toman la iniciativa mediante una ley de Reforma
política que supone la liquidación institucional del franquismo y
la convocatoria de elecciones con partidos políticos. El referéndum
posterior tiene respaldo masivo.
El
proceso se inicia con ciertas condiciones. Se pretendía mantener
ilegalizado al Partido Comunista y que las nuevas Cortes se limitasen
a una reforma de las leyes fundamentales del Régimen anterior.
Suárez asume las críticas de la oposición y acelera las
actuaciones: liquidación de la organización sindical vertical, del
Tribunal de Orden Público, del Movimiento como partido único.
La
extrema derecha reacciona con los atentados de Atocha que unidos a
los del GRAPO elevan la incertidumbre y la tensión social. Suárez
legaliza al Partido Comunista lo que permite que las primeras
elecciones de 1977 tengan el máximo pluralismo. Ya en la primera
sesión todos los grupos de la oposición plantean los mismos
objetivos, amnistía política, nueva Constitución,
descentralización. Posteriormente el espíritu de consenso existente
se trasladaría a los Pactos de la Moncloa para controlar la
inflación vertiginosa y acometer distintas reformas económicas.
La
transición fue pacífica hasta cierto punto. Se registraron 140
muertos en la transición por represión policial, 68 por terrorismo
de extrema derecha y varios centenares a manos de ETA. Quizás fue en
el País Vasco donde la transición fracasó pues allí se desarrolló
la máxima polarización con presencia constante de la violencia y
dificultades para cualquier consenso.
II
Desde
el primer día, la producción editorial sobre la República, la
Guerra Civil, la represión o el franquismo fue enorme. En forma de
libros, revistas, congresos, documentales, películas, exposiciones o
cursos, la investigación, el acceso documental, el contraste de
ideas ha sido constante hasta hoy, desmintiendo una línea de opinión
que habla de amnesia y olvido interesados como parte de un pacto
entre élites para superar el franquismo. Basta releer los debates
sobre la Lei de Amnistía, para descubrir que se actuó desde la
memoria y el conocimiento profundo de lo que había ocurrido y no
desde la amnesia.
Sin
embargo en los últimos años y al hilo de la crisis económica y
política tan profundas que hemos vivido, se ha desarrollado una
línea de pensamiento que reclama una Segunda Transición para
superar, se dice, los problemas que entonces no pudieron ser
abordados. Al margen de formulaciones más o menos coyunturales y de
carácter electoral o partidista, parece existir el convencimiento de
que el actual marco jurídico-político ha llegado al límite de sus
posibilidades. En esa línea de pensamiento se entiende que hay un
déficit de calidad en las instituciones, con su correlato de
corrupción.
Frente
a esa idea cabe subrayar que, sin perjuicio de la capacidad que
siempre existe para cambiar los marcos políticos en los que vivimos
dentro del orden constitucional, la situación actual en nada se
parece a la de 1975. Afortunadamente.
Tanto
la Segunda República como la Transición se enfrentaron al mismo
problema, el tránsito de una sociedad autoritaria a una democracia
moderna. Cabe preguntarse por qué la Transición acierta donde la
República falla. Probablemente influyen las condiciones objetivas,
de desarrollo económico y social, más favorables, pero además en
1975 se tiene muy presente la historia para evitar errores, adoptando
un ritmo contenido que permitiese aflorar acuerdos. A título de
curiosidad cabe señalar que la creación del Senado, hoy tan
denostado e inexistente en la República, obedece a ese objetivo de
lograr serenidad en la tramitación legislativa.
Algunos problemas no se han resuelto o sólo de forma muy parcial.
Así la llamada Memoria histórica, presente en muchos países, es un
fenómeno reciente y con menos grado de consenso. Aunque se han
reconocido numerosas pensiones o ayudas, todavía quedan
exclusiones. En otro plano, algo tan simbólico como el Valle de los
Caídos aun no ha sido revisado. Finalmente existe un debate
jurídico pero también político sobre la aplicación de la doctrina
internacional relativa a enjuiciamiento de crímenes, comisiones de
la verdad, identificación de fosas de desaparecidos, etc
miércoles, 2 de diciembre de 2015
O SILENCIO ELOCUENTE DO PRESIDENTE
Hai
uns dias o Presidente da Xunta participou na inauguración dun importante congreso
da Confederación Española de Directivos. Está publicado o discurso
que pronunciou diante dos principais executivos das grandes
empresas. Primeiro suliñou o nomeamento de El-Rei como embaixador
honorario do Camiño de Santiago. Logo enunciou alguns lugares
comúns: o talento da xente, o fermoso país, faltou o marisco pero
apuntou a cervexa. De
pasada citou tres motivos para investir, pero non os explicou. A
historia, un dubidoso motivo para calquera empresa, o capital humano,
no que temos fortes competidores, e a internacionalización, suponse
que de Inditex e Citroën.
Nengunha
referencia concreta, nin rasgo destacable, nin elemento atractivo
singular para captar o interese de tan selecto auditorio. Como si
nada tivera que ofrecer. Nin falou de incentivos, nin de liñas de
actuación, facilidades loxísticas ou de financiamento. Nada que
fora realmente novidoso e atractivo. A audiencia, lóxicamente
deulle un aplauso cortés e pasou a outra cousa.
Certamente non era doado explicar que en Galicia o gasto en innovación é
mínimo, que a extensión da banda larga é das menores de España ou
que as condicións para facer negocios son as peores de España. Nin
era doado explicar que os novos empregos son de baixa cualificación,
por horas ou días.
É
difícil que logo das suas verbas algunha empresa decida investir en
Galicia. Nos últimos anos a captación de capital extranxeiro é
menos que simbólica. A venda de empresa R Cable a unha operadora
vasca, logo de aportarlle 65 millóns de euros de fondos públicos, e
a enésima perda de capital propio e unha boa metáfora do seu
goberno. Un país en venda, en liquidación. Declive da poboación
ocupada, da afiliación, dos salarios, da estabilidade laboral, da
cobertura do desemprego.
Saimos
da crise deixando fora as persoas desempregadas sen cobertura, máis
da metade? Ou sustituindo
salarios dignos por prestacións puntuais para paliar a pobreza?
É
razoable que estemos poñendo en risco a Seguridade Social e o pago
das pensións futuras con este modelo salarial? E
razoable que mentras o goberno fai guiños electorais, Bruxelas
reclame un novo axuste de 9000 millóns de euros?
Comprendo
que ós distinguidos directivos non lles podía contar esos datos.
lunes, 23 de noviembre de 2015
EL MAL ARGUMENTO DE LA GUERRA
El terrorismo yihadista ha golpeado en
París y, como ayer en Nueva York o en Madrid, la respuesta emocional
ha sido inmediata. Despliegues policiales, ataques militares, mucho
ruido mediático y poco análisis político. Atentados recientes
igualmente mortíferos, en el Sinaí, en Ankara o en Beirut, no han
provocado esa reacción apresurada de los gobiernos europeos.
Hollande, como ayer Bush, ha desencadenado la respuesta de más alto
nivel, la guerra.
Sin embargo el problema es muy complejo
y difícilmente puede reducirse a un escenario de confrontación de
ejércitos. Los atentados han sido ejecutados por jóvenes europeos,
socializados en instituciones laicas y gozando de un nivel de
bienestar que sus familias no conocieron jamás en los países de
origen. Pero han sido captados y adoctrinados en el seno de la Unión
Europea, en una visión fanática que asume el suicidio como
martirio. La financiación y los adoctrinadores se mantienen en zona
de sombra, aunque son conocidos suficientemente por los Gobiernos. De
entrada parece que existen fallos clamorosos de inteligencia y de
eficacia.
Ahora el enemigo es el ISIS como hace
una década lo fue Al-Qaeda. Pero tras destruir tres países,
Afganistán, Irak y Siria, el problema es hoy más grave que en 2001,
como se comprueba en la multiplicación de incidentes en todos los
continentes y la aparición de Estados fallidos como Libia, Somalia
o el nuevo Irak por no hablar del Daesh, mal llamado Estado islámico.
La política de arrojar bombas mientras
se evita la consolidación de países viables que afronten en origen
sus propios problemas está creando un gigantesco éxodo migratorio
hacia Europa, la quiebra de la solidaridad en la Unión Europea así
como la llegada de más personas susceptibles de enrolarse en grupos
fanatizados. Lo afirma la doctrina clásica pero se olvida con
frecuencia: las armas no resuelven los problemas políticos. Y menos
cuando el enemigo no está claramente definido, los objetivos son
ambiguos y el terreno desconocido.
miércoles, 11 de noviembre de 2015
HUMILLACIÓN
Según documentos publicados, presuntamente unha muller pide un posto
de traballo en Ourense a un alto cargo popular. É convocada a unha entrevista, non na
oficiña de emprego, sinon na suite 505 dun hotel. Se lle informa por SMS que non necesita
curriculum, nin identificación, só necesita decisión.
Son presuntos feitos de
violencia de xénero, de acoso sexual coa promesa de favores según a lei galega. Na suite 505, unha muller ten que
entregarse como na época feudal, para ser bulrada, e ademáis
maltratada públicamente. Cantas mulleres mais terán que pasar
por esas horcas caudinas?
Doutro lado da porta non hai un
tribunal, so o herdeiro do cacique de Ourense, célebre en toda España, Baltar. Ambos responsables de contratar na Deputación masivamente a cargos do PP ou familiares en primeiro
grao dos mesmos. Co pleno respaldo dos gobernos de Fraga e de Feijóo.
A xustiza inhabilitou tardiamente a un deles. Unha lanzada a moro
morto.
O interesado negase a dar explicacions
sobre asuntos que chama privados. Co respaldo
do Partido Popular boicotea o control democrático
na Deputación mentras divulga un escrito cheo de zafias descalificacións da oposición. E Feijóo recrease no peor estereotipo machista, responsabilizando á vitima de promover un
delito, de incitar ó prohibido. O acosador exonerado e a vitima
execrada. Quen debe facer cumprir a lei respalda ó acosador e
maltrata á vitima.
En Galicia hai cinco mil
denuncias anuais por violencia de xénero e mil duascentas
mulleres necesitan protección. O Presidente galego dixo hoxe no Parlamento que non é o problema principal.
martes, 10 de noviembre de 2015
SOMBRAS NA TRANSPARENCIA
O próximo mes entra en vigor plenamente a Lei do Estado, 9/2013, de transparencia, acceso á
información pública e bo goberno. Casi no límite, a Xunta ven de presentar a norma autonómica de desarrollo, que sustituirá á lei aprobada por unanimidade en Galicia no 2006, a primeira do Estado.
Dacordo cos datos de Transparencia
Internacional,
Galicia foi retrocedendo postos, dende a primeira posición no ano
2010 ata a quinta no 2014. O Parlamento non
ocupa unha boa posición, a decimoterceira. Só tres das grandes
cidades galegas están por riba da media española como acontece con
duas das catro Deputacións. En canto ós únicos organismos
autónomos analizados, que son os entes xestores da política
hidráulica, Augas de Galicia ocupa a penúltima posición. En
resume, queda moito por facer en todolos planos das Administracións
galegas.
Segundo exemplo, tamén
sanitario. Está documentado como o conflito das vacinas deu lugar a
un formidable negocio coa connivencia dalguns sectores profesionais.
Si no Reino Unido se vacunaba o 2% dos menores contra unha das
doenzas, e o 7% en Francia, en España foron vendidas doses para o
90%. As Administracións tardaron un ano en reaccionar de xeito
coordenado diante dun claro sesgo de política de saúde inducido
dende intereses comerciais.
Terceiro exemplo
notable é a regulación do sector eléctrico. As cinco grandes
compañías eléctricas españolas, con cifras de beneficios superior
as suas homólogas europeas, marcan a axenda do Ministerio en asuntos
como as enerxías renovables ou recentemente no Decreto de
Autoconsumo, mesmo desprezando os informes da Comisión Nacional dos
Mercados e da Competencia. Así o Goberno adopta solucións distintas
ás que son impulsadas en países da nosa contorna, en beneficio
exclusivo dos cinco operadores devanditos. A transparencia do sector
é mínima e os intereses presentes en cada problema enerxético,
raramente son explicitados.
O conflito de intereses
tamén se produce no nivel dos funcionarios con capacidade de
proposta ou que interveñen de xeito obrigado mediante informes nos
procesos de adxudicación. De
novo o Hospital de Vigo ven de ofrecer unha mostra preocupante, onde
o seguimento do contrato estaba adxudicado a unha persoa procedente
da Admistración sanitaria e polo tanto con coñecemento profundo dos
mecanismos reais de control dos servizos públicos e das concesións
administrativas.
Un informe recente
explicaba que o 55% dos abogados do Estado teñen dedicación parcial
e un 40% están en excedencia. Non é comprensible que quen
representa os intereses xerais, sexa captado polos intereses privados
en conflito co Estado. Ten ocurrido, por exemplo no accidente do
Prestige, que esta semana conmemoramos.
Defendemos que a
transparencia se extenda ás resolucións de autorización de
compatibilidade que afecten tanto ós empregados públicos como os
altos cargos logo do seu cese. Si se quere controlar unha práctica
opaca utilizada como pago de favores, debe dificultarse o trasvase
irrestricto, coloquialmente coñecido como “portas xiratorias”,
establecendo limitacións tanto na saida como no reingreso.
O proxeto que hoxe
debatimos exclúe da sua aplicación a entidades que este Grupo
Parlamentario considera necesariamente suxeitas á transparencia,
como as Administracións locais, as sociedades mercantís con
participación do sector público superior a determiñada procentaxe
e mesmo ás entidades privadas que perciban axudas por riba dun
umbral e nas que as axudas representen unha fracción importante dos
seus ingresos.
Tamén detectamos
carencias no tratamento da contratación pública. Si asumimos que
ten un efecto multiplicador no tecido económico, compre prestarlle
máis atención e superar as disfuncións que os propios empresarios
veñen denunciando. Así propoñemos publicar a informacion sobre
cesión de contratos e sobre subcontratacións, e avaliar
periódicamente a política de compra pública da Administración.
Ademáis, e recollendo
a opinión de moitos expertos, propoñemos que todolos proxetos de
investimento público superiores a cinco millóns de euros sexan
obxeto previo dunha análise externa de coste-beneficio, algo que
mellorará a eficiencia dos mesmos. E naturalmente que esas
avaliacións sexan públicas. Tanto si son proxetos de execución
directa ,concesional ou en rexime de colaboración público-privada.
De novo, trátase de evitar que se repita o procedimento do novo
Hospital de Vigo ou da Cidade da Cultura.
En materia de urbanismo
propoñemos extender a información pública ás resolucións e
informes da Xunta e tamén da Comisión Superior de Urbanismo e da
Axencia de Protección da Legalidade Urbanística. Porque é arredor
do urbanismo onde se teñen producido os casos de corrupción de máis
sona.
Ademáis propoñemos
que se incorpore o concepto de “Pegada Lexislativa”, para coñecer
en todo proxecto de lei os informes, asesoramentos, suxerencias de
entidades alleas ó órgano promotor da iniciativa lexislativa e
poder valorar os intereses afectados ou implicados. As normas ademáis
de proceder da vontade libérrima do goberno, tamén respostan a
demandas de grupos de interese. Esas demandas deben quedar
explicitadas diante da opinión pública no trámite lexislativo.
Finalmente quería
defender o principio da Regulación de Calidade, “better
regulation”, tan ausente na producción lexislativa do goberno, e
que debería de ser incorporado nesta norma. A frondosa producción
lexislativa adolece dun elevado grao de improvisación como se
demostra coas continuas modificacións de normas recentes.
Inseguridade xurídica e exceso normativo contrarios a ese principio
impulsado pola Unión Europea. Estou a falar dun tópico da
Administración española que está lonxe de ser correxido e que
mesmo dificulta o funcionamento das empresas no noso país, como
teñen explicado distintos informes.
domingo, 8 de noviembre de 2015
A DESUNIÓN DOS UNITARIOS
A
DESUNIÓN DOS UNITARIOS
A
defensa da integración, da lista unitaria, da voz única en Madrid
é un clásico da vida política galega, o
ave fénix que xorde das
suas cinzas recurrentemente, goza de audiencia mediática e
desaparece piadosamente derrotado ata ó episodio seguinte. Trátase
dun nacionalismo blando, “á
gauche”, con moitos
nomes constantes, que se artella en plataformas e manifestos
suficientemente vagos como para non suscitar críticas e
tan ambiguos que
no provocan entusiasmos.
Obviando
as notables diferencias de cultura e de programa, pretendese unha
mestura insípida. Teñen
a mesma voz, visión e alianzas, nacionalistas clásicos e
neocomunistas? Hai algunha visión compartida en política económica,
social, cultural ou institucional?.
O
resultado final nesta
ocasión era tan
previsible coma
nas anteriores. Os
unitarios rematan divididos en sendas coalicións, unha estrictamente
nacionalista e outra mixta con varias organizacións descolgadas de
ambas. É difícil que poidan escribir o futuro ou determiñar un
goberno, estatal ou autonómico, sen antes definir propostas, disipar
ambigüedades.
Os
promotores, no seu enésimo
fracaso, fican
silenciosos,
incapaces
de aportar a luz necesaria a un debate recurrente. Antes calados
para non ser excluidos
da tribu que posicionados
. Unha vez máis, a
envoltura da forma, Galicia, para tapar o inexistente contido, qué
Galicia.
Logo
de catro décadas de democracia, con todo tipo de fórmulas de
goberno e de representación, subsiste unha visión romántica da
vida política, como espazo de unidade simbólica e non de
confrontación de ideas e propostas, que
defende un pacto previo que evite o debate en nome do pretendido
interese superior do país. A mesma música de Cataluña. Na
democracia os pactos
deben de ser
consecuencia do debate e
confrontación de ideas, no substitutos dos conflitos sociais.
miércoles, 28 de octubre de 2015
NATALIDADE, ÚLTIMO INVENTO DO PP
Na remodelación última da Xunta, recoñecemento tácito do fracaso da sua política, destaca a creación dunha Dirección Xeral de Dinamización Demográfica, entre outras competencias. Hai tres anos Feijóo levou á Cámara un Plan demográfico que impediron debatir rigurosamente. Era propaganda e foi ineficaz. A natalidade baixa continuamente dende 2009. Agora anuncian un novo Plan de Familia. Un e outro son tan ideolóxicos como limitados, propoñen unhas
poucas prestacions de duración limitada e moitas declaracións de
intencións como convencer ás empresas de que asuman os custos da
conciliación
A experiencia de todolos paises indica que as axudas directas teñen
efecto limitado, son necesarias, pero non decisivas. O
decisivo é o traballo das persoas mozas. que están na edade fértil, con expectativas propias e confianza no futuro, que non
poden levar a cabo con contratos de dous meses e salarios por baixo
do salario minimo. Con frecuencia nin poden independizarse pois nin teñen garantía de ingresos estables ni existe en Galicia política de vivenda social.
O problema non é a cantidade de xente sinon a calidade de vida da xente. O envellecemento combatese con oportunidades laborais para os xovenes que son os que marchan. Non emigran os vellos, emigran os novos pola decadencia do pais, polo estancamento social. O país é tan pouco atractivo que apenas recibimos inmigrantes.
En
lugar de cambiar a política económica para crear emprego, promoven
o natalismo, o marxe do coñecemento científico e da experiencia
acumulada. Unha demanda ideolóxica, con raíces relixiosas. De feito unha das principais accións do devandito Plan, foi unha campaña publicitaria de millón e medio de euros, propagando imaxes tan irreais que mesmo tiveron que modificar os modelos de familia propostos. O Plan perseguía incrementar os nacimentos nun 50%. A realidade, teimuda, foi outra
caida do 8%
En Galicia emprego e natalidade medraron entre 1995 e 2008 e baixaron
dende 2009, coa crise económica. Son variables relacionadas, logo hai que actuar sobre as oportunidades de emprego e
facilitar a conciliación. As mulleres elixen entre facer doble xornada, laboral e familiar ou
abandonar o traballo. Temos mais mulleres cabezas de familia que homes
pero con mais temporalidade, mais xornada parcial, menos salarios,
mais paro. Trinta mil familias, que representan o 55% dos menores de tres anos, non
poden levar os seus fillos a guarderías porque non existen, como non
hai guarderías en poligonos empresariais e apenas nas empresas.
Existen
dous modelos de politica familiar. O escandinavo prima a igualdade no
traballo e na corresponsabilidade, nun marco de forte progresividade fiscal e
avanzado estado de benestar. Falamos de permisos retribuidos de 16
meses, da obrigatoriedade para os pais de coller parte dos permisos,
de facilidades de xornada, de servizos sociais importantes. Socialdemocracia clásica.
E o modelo francés con fortes subsidios ás persoas con fillos e unha politica familiar moi desarrollada en aspectos
tan diversos como as vacacions, vivenda social, etc. Tamén cunha forte presión fiscal.
O modelo en Galicia é unha cativa carteira de axudas, de baixa incidencia, recorte nos servizos sociais e retoques fiscais no marco dunha fiscalidade pouco progresiva. Non hai que sorprenderse da inutilidade dos esforzos.
O modelo en Galicia é unha cativa carteira de axudas, de baixa incidencia, recorte nos servizos sociais e retoques fiscais no marco dunha fiscalidade pouco progresiva. Non hai que sorprenderse da inutilidade dos esforzos.
viernes, 23 de octubre de 2015
DEL RESISTIBLE ASCENSO DE CIUDADANOS
De Podemos, hablamos aquí y aquí. El tiempo nos ha dado la razón y hoy aparece como una fuerza más semejante a IU que a Syriza en cuanto a posibilidades electorales. Su discurso vacío y su errática política han vaciado el globo de ilusión que amparó su nacimiento. Un fenómeno similar está aconteciendo ahora con Ciudadanos. Durante años fueron un partido marginal y marginado en Cataluña. En el último año han recibido una progresiva atención mediática, sobre todo a sus gestos. En cuanto han comenzado a hablar seriamente de los problemas del país, las contradicciones han aparecido. Políticas económicas similares a las populares, políticas sociales indefinidas, políticas territoriales inexistentes.
Un interesante estudio de los datos del CIS, pone de manifiesto el perfil de los electores de cada partido y explica los trasvases de voto. El PSOE continua siendo, igual que hace décadas, el referente de los trabajadores de menos ingresos, de los pensionistas, de las clases media y media-baja. Ciudadanos por el contrario tiene un perfil de electores de mayor nivel de cualificación y salarial, incluso en perfiles directivos que valoran un liberalismo moderno. Sus resultados, magníficos, en las recientes elecciones autonómicas, probablemente tienen un carácter excepcional dada la polarización allí creada.
Aunque dos meses es poco tiempo, dependerá de la capacidad del PSOE para trasladar a la sociedad un corpus de propuestas sólidas y viables así como un discurso acorde con la igualdad, la regeneración y el impulso democrático, que Ciudadanos crezca exclusivamente en el campo popular. El borrador de programa electoral que se acaba de presentar, es el primer paso firme de la izquierda hacia el Gobierno.
Un interesante estudio de los datos del CIS, pone de manifiesto el perfil de los electores de cada partido y explica los trasvases de voto. El PSOE continua siendo, igual que hace décadas, el referente de los trabajadores de menos ingresos, de los pensionistas, de las clases media y media-baja. Ciudadanos por el contrario tiene un perfil de electores de mayor nivel de cualificación y salarial, incluso en perfiles directivos que valoran un liberalismo moderno. Sus resultados, magníficos, en las recientes elecciones autonómicas, probablemente tienen un carácter excepcional dada la polarización allí creada.
Aunque dos meses es poco tiempo, dependerá de la capacidad del PSOE para trasladar a la sociedad un corpus de propuestas sólidas y viables así como un discurso acorde con la igualdad, la regeneración y el impulso democrático, que Ciudadanos crezca exclusivamente en el campo popular. El borrador de programa electoral que se acaba de presentar, es el primer paso firme de la izquierda hacia el Gobierno.
domingo, 18 de octubre de 2015
DEBATE DO ESTADO DA AUTONOMÍA-III
XUNTA
INEFICIENTE
O
seu goberno funciona pouco e mal. Vostedes clamaban contra a
débeda que herdaron. Eran 4000 m€, e a incrementáron
un 250%, ata dez mil millons. Máis 1.500
m€ do hospital de Vigo. A execución orzamentaria no pasado ano foi das peores de España, cinco puntos menos
da media. Simplemente igualando esa media o PIB galego igualaría á
media española. Non o fixeron e tivemos o peor dato de crecemento.
Levamos seis anos con investimento mínimo.
Paralizaron todo tipo de proxectos en
estradas. Unha lista interminable, en todos os puntos cardinais. Resúmese nun dato, baixaron un 93% en
licitación. Esqueceron, unha vez publicitado, o Plan Move, no que prometeron
investimentos e miles de empregos, como no concurso eólico. Respaldan a
ralentización do AVE, que atrasa investimentos e segue con tramos indefinidos. Non avanzaron
nos accesos ferroviarios aos portos de interese xeral. Os
aeroportos seguen coa descoordinación habitual.
MOBILIDADE ABANDOADA
Logo de seis anos debería de
explicar por que temos os carburantes máis caros que no resto de España,
consecuencia en parte do recargo da Xunta. Ou por que as tarifas da autopista
son das máis caras de España, para transportistas e para viaxeiros. Para iso prorrogaron a privatización ata
2048?
Non están por mellorar as condicións
de vida e de traballo das persoas.
Suprimiron rutas e frecuencias no transporte público, adiaron
indefinidamente o metro lixeiro das cidades, paralizaron a intermodalidade. Non
integraron liñas de transporte urbano e interurbano en ningunha área
metropolitana, nin crearon estacións intermodais.
NIN URBANISMO NIN VIVENDA
Fixeron unha lei de estradas e ao ano seguinte cambiárona por completo.
Aprobaron as Directrices de Ordenación
do Territorio e tres anos despois non aprobaron ningún dos plans previstos, que
nin están redactados. Propoñen unha Lei do Solo, totalmente insuficiente e
que non arregla a situación dos milleiros de persoas que viven nos núcleos
costeiros tradicionais. O goberno Rajoy
legalizou once áreas na costa española, mesmo algunhas dubidosamente
históricas, pero esqueceron todas as
galegas. Vostede calou e aceptouno.
É difícil pensar que
vostedes traballan para o interese xeral e non para a suma de intereses
particulares. Nestes anos, 12.000
familias foron desafiuzadas por impagamento
do aluguer. Vostedes non iniciaron ningún programa de construción Nin desenrolaron o Plan Nacional de vivenda.
Mesmo abandoaron a rehabilitación do parque existente.
SANIDADE, MÁXIMO MALESTAR
O malestar coa política sanitaria estivo
moi presente neste Parlamento diante da
súa indiferencia. Multitude de protestas masivas como non se deron en ningún
outro problema. Conflitos por recorte de
dereitos, redución de medios humanos e clínicos, privatizacións. Cando vostedes
chegaron había un sistema modélico a
escala mundial. Totalmente sostible
financeiramente. Empeñados en abrir portas ao negocio, estano
transformando aceleradamente. Hoxe a sanidade é menos pública, menos universal,
menos gratuíta. Consecuencia de suprimir máis de 400 m€ anuais e reducir
plantillas. De privatizar servizos a grande escala e introducir copagos. Mesmo
restrinxiron o acceso a medicamentos imprescindibles para a hepatite ou as
vacinas. Anuncian cheques para pañales pero eliminan pediatras.
Triplicaron o custo
do hospital de Vigo, unha operación na que só gaña a empresa adxudicataria.
Perden os doentes, os vigueses, os profesionais, a Administración. Din que
tiveron un problema de comunicación en Vigo.
Equivócase, os cidadáns entendérono perfectamente e por iso se
manifestan. En cambio, a medicina privada vive un momento doce. Medra en
pólizas e primas, crean novos servizos.
Os cidadáns están asumindo que o sector público xa non cobre as súas
necesidades.
Unha política alternativa
na sanidade é posible. Recuperando o nivel de recursos económicos e humanos.
Rematando coas privatizacións. Respectando os profesionais. Asumindo o
financiamento publico dos fármacos hospitalarios.
TRANSPARENCIA INSUFICIENTE
Na loita contra a corrupción necesitase máis cun cambio lexislativo. Deben
cambiar as actitudes. Sobre a transparencia, escribiu Bentham, “canto máis te observo, mellor te comportas”. Aínda
estamos agardando documentación ou explicacións de asuntos que afectan ao seu
entorno persoal e ao Partido que dirixe. Asuntos que están en sumarios xudiciais cheos de declaracións
sorprendentes.
Decía Jefferson que
a arte de gobernar reducese á arte de ser honesto. Honestidade é tamén desvelar os
intereses presentes na política sanitaria, por exemplo nos concursos dos
hospitais ou das ambulancias. E os intereses das empresas adxudicatarias de
obras e concesións coas que logo comparte mesa.
GALICIA MINÚSCULA
Un ano
levan os seus pedíndolle que se
presente de novo. E un ano leva vostede
fuxindo do compromiso, mentres se
postula como sucesor de Rajoy en tertulias e tribunas. Comprendo a súa
resistencia. Sabe mellor que ninguén as hipotecas
enormes que deixa. O que non é comprensible e que elixira desempeñarse como xefe político antes que como Presidente. En cada problema
onde as necesidades do país reclamaban solucións propias, vostede cedeu coma se
fose o Delegado do goberno e non o líder dun país. Na reforma eléctrica, no leite, na pesca do cerco, na lei de costas, abandonou os seus concidadáns para alinearse
co seu grupo político. En ningún deses problemas intentou propoñer
solucións, aunar vontades, prever o futuro.
É triste dicilo, pero
calquera dos Presidentes anteriores tiña unha idea máis clara do carácter
singular da autonomía galega. Non abonda con chamarse nacionalidade histórica,
hai que exercer como tal. Con vostede Galicia está en minúsculas dentro de
España, ten un peso irrelevante no Goberno central.
ESPAÑA: SEN VISIÓN GLOBAL
Vostede é dirixente nacional do PP.
A sua política territorial é acudir
constantemente ao Tribunal Constitucional. O goberno Aznar foi o doble de veces que o goberno Zapatero. En catro
anos, o Goberno Rajoy xa foi máis veces que o anterior goberno en oito anos. É imposible que un Estado complexo e plural
funcione nos Tribunais. Entendemos que é dificil entenderse con Gobernos
empeñados na ruptura. Pero na medida en que están lexitimados polas urnas só
caben solucións políticas baseadas no diálogo, na cooperación e no mutuo
interese. Substituílas pola forza da lei exclusivamente, non é o mellor camiño.
Lembre a Montesquieu, “unha cousa non é
xusta polo feito de ser lei, debe ser lei porque é xusta”.
O rupturismo vén do Goberno catalán, non da
sociedade. Unha comunidade que representa o 20% do PIB español e o 16 %
da poboación merece algo máis que acoso institucional. Azaña
que sabía do que falaba pois viviu sendas proclamacións de independencia de
Maciá e de Companys, defendía que “unha
política intelixente pode crear formas satisfactorias de convivencia nacional
utilizando a razón creadora que non está reñida coa tradición española”.
O PP optan por rachar pontes de diálogo
que tiñan décadas e que agora haberá que reconstruír nun escenario máis
polarizado e con maior desconfianza como ven de decir Pedro Sánchez. Coacción e ameazas
nunca son solucións. Non abonda con
explicar o frío de fóra, hai que facer sentir o calor de dentro.
TEMPO DE CAMBIAR
Vostede leva moito tempo
mirando cara atrás. Montaigne escribiu
que “podemos lamentar non vivir en tempos mellores pero
non podemos fuxir do presente”. O pasado é territorio da historia, a política
faise no presente.
Vostede fala para os seus e para a minoría privilexiada da que quere
formar parte. Nós non queremos esa sociedade.
Os socialistas defendemos unha política con
prioridades distintas. Que non deixe a
ninguen atrás.
Que acabe coa precariedade
e a devaluación salarial, derrogando a reforma laboral
Que apoie a industria, con máis financiamento e innovación para competir en
valor engadido e non en baixos salarios.
Con máis gasto
educativo, máis becas, mellor Formación
Profesional, políticas de emprego máis eficaces e apoiando a reinserción
laboral dos mozos.
Que devolva aos cidadáns en
forma de servizos públicos e prestacións o que aportan en traballo e impostos.
Cunha reforma fiscal
progresiva, sen amnistías.
Galicia necesita outra
política. Hoxe quedou demostrado que con vostede nin foi nin será posible. É irrelevante que quede ou marche. Rematou o seu tempo. É momento
de cambiar.
viernes, 16 de octubre de 2015
DEBATE DO ESTADO DA AUTONOMÍA-II
FISCALIDADE REGRESIVA
O Partido Popular é abandeirado
da desigualdade. E o seu sinal de identidade. Fixeron unha reforma
fiscal regresiva, á medida das rendas máis altas. En Galicia as rendas baixas e
medias pagan máis impostos que a media estatal mentras as clases altas pagan
menos que a media.
Agora baixarán dous puntos no IRPF.
Será porque hai eleccións ou porque non necesitan ingresos ? Pode explicar cantos médicos poderían
contratar con ese aforro ou cantas prazas en centros de día deixarán de
atender? Serán da totalidade da declaración
ou dos doce mil primeiros euros? Linealmente para os que máis gañan como para os que menos.? E nada para os que non tributan por renta pero soportan taxas,
copagos, novos impostos na factura da luz e do gas, da auga e do lixo, nos
combustibles, nos medicamentos e nos Servizos sanitarios ou sociais e duas
subas do IVE? Por certo, debería de explicar como
cadran as contas si aumentan gastos, reducen ingresos e non poden emitir
débeda.
Noutras Comunidades faise de xeito progresivo,
Andalucía por exemplo rebaixará dous puntos a todas as rendas inferiores a
60.000 euros e adaptará os tramos para
manter a progresividade. Vostede, sempre afondando na desigualdade.
Fiscalmente, ademais de inxustos son erráticos. Aumentaron a
fiscalidade sobre a vivenda, eliminaron a desgravación por compra e
incrementaron o valor catastral revisando valores e con tipos máximos. Agora
anuncian pequenas rebaixas dalgúns impostos. A súa política fiscal resúmese en
dureza cos honrados, asalariados e pensionistas e benevolencia para os defraudadores, que
son amnistiados.
CONTRA DA IGUALDADE DE
OPORTUNIDADES
Non cren na igualdade de
oportunidades. A terceira parte das persoas de 25 a 34 anos só teñen
estudos primarios ou de ESO. Poucos países presentan datos peores. Para
converxer cos países punteiros precisariamos arredor de 250.000 novos empregos de
técnicos e profesionais con nivel de
bacharelato ou formación profesional superior. Sen embargo non aproveitan o
elevado paro para incrementar a cualificación. Optan por algo máis fácil e
menos útil, a LOMCE, unha lei ideolóxica na que evitaron discutir problemas e
solucións e rexeitaron consensos sociais
ou políticos. Implantaron o que non
existe en Europa, reválidas selectivas temperás e obviaron o que alí
funciona, orientación cara o éxito das
persoas.
Crearon a Formación
Profesional Básica sen un euro
para equipamento ou material e sen regular o título final, asumindo que non
vale para nada. A FP Dual galega representa menos do 1% de España. Canto ó ensino de idiomas, os
últimos datos do Ministerio son desoladores para o noso país.
Temos o dobre de abandonos
escolares prematuros que na maioría dos
países avanzados, menos que
nas Comunidades con inmigración
pero moitos máis que nas comunidades referentes en educación. Temos o triplo de fracaso escolar que na OCDE.
Ademais de despilfarrar recursos,
estamos abandonando a un elevadisimo numero de estudantes, que, non é casual,
proceden dos niveis socioeconómicos máis febles. É falso que debamos optar entre equidade e excelencia. Podemos e
debemos ofrecerlles mellores oportunidades de igualdade coas medidas probadas noutros países.
O mellor indicador da igualdade de oportunidades é o número de
becas. Co goberno Zapatero o número de
becas medrou un 76%. Co goberno Rajoy as becas estatais en Galicia
baixaron un 21% en contía e un 6% en becarios. E as becas galegas baixaron un
23% e a metade non se executa.
INEXISTENTE POLÍTICA EMPRESARIAL
As hemerotecas están cheas de declaracións súas e promesas de
investimentos, de oportunidades económicas, de creación de emprego. Os datos
publicados deíxano en mal lugar. No ano
2014 o investimento extranxeiro en Galicia baixou un 77%, descontando as entidades de tenencia de
valores ou instrumentais. Decimoterceira posición do Estado, cun cativo 0´3%,
mentres en España medraba casi un 10%. Indica que dende fóra temos pouco atractivo.
No Índice de competitividade rexional da Unión
europea estamos na posición 182. A 60 postos nada menos dunha comunidade
semellante en moitos aspectos como a Bretaña francesa. A semana pasada un informe do Banco Mundial subliñaba
que as facilidades para facer negocios en España son peores que en Macedonia e
dentro das Comunidades Autónomas Galicia
a que presenta máis dificultades. De que serviron as leis que aprobaron desoíndo a demanda de rigor que
faciamos dende a oposición?
Os mesmos
informes que veño de citar suliñan
o que debemos facer, incrementar a penetración
das novas tecnoloxías na producción, mellorar
a calidade do mercado laboral e o esforzo en I+D. En lugar de seguir
esas directrices europeas, contratan
empresas para captar investimentos asumindo que os 18m€ regalados á Confederación
de empresarios sen concurso público foron un rotundo fracaso. En I+D,
recortan, escandalosamente no sentido contrario a Europa.
O exceso de propaganda voltase
contra vostedes. En colaboración co Ministerio de Industria, convocaron nos
tres últimos anos 137 m€ en axudas á
industrialización das comarcas de Ferrol-Eume-Ortegal. Concederon 13 m€, o
10%. Se entramos no detalle, algunhas
actuacións ilustran o chamado capitalismo
de amiguetes.
Hai unha oportunidade que non deberiamos desperdiciar como país. A
Comisión Europea prepara un Plan de Estímulo económico con 300.000
millóns de euros en tres anos. Aproximadamente 1500 m€ corresponderán a
Galicia. Fágolle unha proposta. Deseñemos,
co concurso dos axentes sociais e dos expertos, un Plan Global que defina
prioridades e obxetivos, evitando os erros que denunciamos no Plan
Estratéxico Galicia 2010 e que desgrazadamente foron confirmados logo.
POLÍTICA AGRARIA INÚTIL
Vostede acaba de asumir o
fracaso da política agraria. Tardou anos en entendelo porque non lle gusta
escoitar. O sector leva moito tempo dicindo que todos e cada un dos subsectores
agrarios son hoxe menos competitivos,
teñen menos emprego, e arrastran os
mesmos problemas estruturais. E algo máis, que cando tiveron problemas coxunturais nunca contaron co apoio
da Consellería, reducida a
xestionar fondos europeos, sen ningún
tipo de orientación estratéxica.
Defendemos
o que vostede nega. Se temos máis da metade da produción, máis
do 60% dos gandeiros, mentres España importa leite, temos que liderar unha
estratexia de protección do noso
mercado. Facelo co sector pero lideralo, porque ademais do valor económico é o
principal eixo de vertebración do mundo rural. Sabendo que para reducir custos
de producción no sector leiteiro é imprescindible incrementar nun 50% a
superficie agraria útil mediante arrendamentos, tardaron seis anos en aprobar a
Lei de Mellora da Estrutura Agraria.. Non aceptaron nengunha aportación nin
suxerencia. Nin fixeron nada para aplicala.
SEN POLÍTICA FORESTAL
Igual ocorre coa política
forestal, subordinada cando non fagocitada polo dispositivo contraincendios, en
prexuízo do sector produtivo. O 30% da superficie
forestal é improdutiva. O minifundio da propiedade dificulta unha
xestión eficiente. Así, fronte a outros países, temos unha taxa de certificación moi baixa. Faltan incentivos fiscais, préstamos para
investimento, fondos de investimento forestal, servizos de apoio.
PESCA EN CRISE
Na pesca temos unha
conflitividade sen precedentes en demanda de repartos máis xustos das escasas posibilidades de pesca. Os TAC´s e cotas son insuficientes para garantir
a actividade da frota, do cerco
ou volanteira. Os acordo con terceiros
países derivaron na expulsión da frota de Mauritania e na imposibilidade de
acudir a Marrocos.
Os episodios de biotoxinas
provocan alertas sanitarias no sector do
mexillón debido principalmente ós
recortes en investigación. As autorizacións marisqueiras atópanse abandoadas. A falta de controis sanitarios sobre bibalvos
importados, especies invasoras e parásitos
provocan caídas da produción como
acontece no mellor banco da Ría de Arousa, pechado nesta tempada. E as
confrarías soportan o atraso no pagamento das axudas por vixianza e a
asistencia técnica.
Ningunha actuación de acuicultura en terra. No emprego, desapareceron
a quinta parte dos afiliados ao Rexime do Mar e 600 mariscadoras
Suscribirse a:
Entradas (Atom)