REXURDIMENTO SOCIALISTA e 5

ONDE IMOS

Para sairmos desta situación, non temos que mirar cara adentro, sinón á sociedade. Porque os valores seguen vixentes, mesmo máis que antes, diante da extensión da crise e do número de damnificados. Os cidadáns rexeitaron as polítics non os valores. Pero os valores non son abstractos, se instrumentan en políticas.

As políticas de igualdade en época de crise obrigan a abordar e suprimir os privilexios que manteñen alguns grupos sociais ou económicos e a extender os principios de transparencia na actuación pública, na contratación de bens e servizos, no planeamento urbanístico, no acceso ó emprego público, nos beneficios fiscais. Non ten sentido que un elevado número de empregos públicos estén excluidos dos principios de publicidade e mérito, quedando reservados para prácticas clientelares: directivos da sanidade, do ensino, xefes de servizo, etc. As corporacións profesionais, as institucións económicas, as eclesiásticas, as grandes fortunas e patrimonios, teñen que ser solidarias coa situación xeral de crise e aceptar a supresión de rexímenes de beneficios ou privilexios. Tamén compre facer máis eficientes os servizos públicos para garantir a sostibilidade económica dos mesmos.

As políticas de igualdade necesarias hoxe deben facilitar a participación dos cidadáns na vida política, modificando a lei electoral, reducindo a barreira de acceso ó Parlamento. Tamén aproximando ós representantes elexidos ós electores mediante distritos uninominais, que permitan ademáis desarrollar o responsabilidade dos cargos públicos diante dos seus electores. Unha práctica que, xunto coa eliminación das listas pechadas en calquera votación,  reduciría a influenza das estruturas dos Partidos .Debemos conseguir que os Gobernos rindan contas con máis claridade e de xeito sistemático e facilitar o acceso público ás fontes documentais da Administración,  para o seu uso na vida empresarial ou privada.

Políticas de igualdade obrigan a mellorar fondamente a Administración de Xustiza, axilizando procedimentos, reducindo tempos de resolución, facilitando a execución de sentenzas. E a impulsar o pleno laicismo dos poderes públicos, como garantes, entre outros principios, da liberdade de culto e práctica relixiosa.

Tamén a situación actual nos obriga a revisar a arquitectura institucional, soportada con impostos. ¿Ten sentido o Valedor do Pobo (2 millóns de euros anuais) a carón da Xurisdicción Contencioso-Administrativa? ¿Ou o Consello da Cultura (2´7 millóns de euros anuais) xunto á Consellería de igual nome? ¿E a redundancia do Consello Económico e Social (0´8 m€) co Consello de Relacións Laborais (1´1 m€)? ¿Cal é o papel da CRTVG (119 m€), ademáis de ser altoparlante do goberno? ¿Fan algo as Deputacións Provinciais (477 m€, incluindo 5m€ en órganos directivos) que non poidan facer os Concellos ou a Xunta? ¿E o Senado (50m€) non ten amosado amplamente a sua prescindibilidade? ¿Podemos soster a autonomía dos 315 Concellos (34m€ en órganos directivos, 7´5 m€ nos de menos de 50000 habitantes? ¿Ata onde debemos impulsar políticas de agrupamento de servizos?

O Partido Socialista ten que impulsar á sociedade civil porque ésta será a mellor aliada. E polo tanto compre mellorar o papel do Tercer Sector (ONGs, Fundacións, entidades sen ánimo de lucro) na prestación de servizos de proximidade, así como impulsar o mecenado.Unha sociedade civil forte, artellada, é un elemento de control das conductas desviadas, do abuso de poder, da atonía dos gobernos, e polo tanto favorece a causa da maioría, dos que necesitan axudas e recursos.

Unha sociedade civil forte necesita medios de comunicación independentes. A estreita relación actual entre medios e gobernos, é mala para ambos. Impide ós medios exercer un labor de control libre de compromisos e crea nos gobernos a tentación de actuar para os medios.

Compre desarrollar unha nova visión da loita contra a corrupción. Ata agora foi considerada fundamentalmente como un problema de persoas que non foron quen de antepoñer o seu compromiso ético, pero a evidencia dos últimos anos amosa que hai factores estruturais que debemos abordar: cambios lexislativos, mecanismos de prevención nas Administracións e criterios firmes e transparentes para alonxar da política ás persoas con evidencia de estar incursos en prácticas irregulares, sen agardar ás resolucións xudiciais.

Na política territorial non se debe perder a visión de España nin a integración nas políticas comúns. Así o perciben os nosos electores e así podemos contribuir dende o territorio propio ó esforzo común. Evitando barreiras artificiais no mercado interior, impulsando as políticas de cooperación interterritorial e co Estado, espallando un pensamento propio na construcción dunha sociedade máis xusta e solidaria. Pola mesma razón debemos ter unha visión de Galicia na Europa comunitaria, que xa non será só un lugar financiador do desarrollo sinon sobre todo un marco de política económica imprescindible, pero tamén un espazo de oportunidades de desarrollo e de cooperación.

Finalmente compre asumir ca estrutura do Partido está hipertrofiada. Numerosos órganos, numerosos debates e eleccións internas que provocan divisións artificiais en detrimento do labor no ámbito asociativo, sindical ou profesional. É evidente a carencia de propostas que non sexan de coxuntura. 

Bastaría simplificar as estruturas, reducindo o número dos seus membros e deslindando competencias. Se debe sustituir a cultura da confrontación sistemática pola cooperación, implantar o procedimento de eleccións primarias como modo de selección de dirixentes e de responsables da organización, tamén de cargos públicos. Listas abertas, competencia aberta e transparencia total.