ELECCIÓNS EUROPEAS

Os resultados das eleccións europeas poden analisarse baixo diferentes perspectivas. Como mínimo son preocupantes. En Europa, polo avance dos partidos radicais ou xenófobos, que nutrense directamente da frustración masiva diante de políticas de exclusión e de empobrecemento. En Francia, en Alemaña, Dinamarca e outros, a desesperación ten xa representación política.

En España alomenos hai tres rasgos suliñables. O primeiro, a rotunda maioría dos partidos independentistas, no País Vasco e máis en Cataluña, coa maioría relativa de Bildu e de ERC nalgunhas circunscripcións provinciais, superando a PNV e CiU respectivamente. En segundo lugar, a crise dos partidos maioritarios, acentuada pola baixa participación, 20 puntos menos da habitual en eleccións locais e ainda menos con respecto das eleccións autonómicas e xerais. E finalmente a irrupción dos movimentos anti-sistema, indignados, 15-M, etc, baixo a sigla “Podemos”.

O primeiro rasgo é tamén o principal problema. A parálise do Goberno Rajoy diante do desafío soberanista lonxe de contribuir a encauzar os problemas, os está exacerbando. O sentimento progresivamente maioritario a favor da independencia, será difícil de revertir e tamén de embridar no marco constitucional actual. A negativa popular para abordar unha reforma constitucional, como propón o Partido Socialista, bloquea as solucións. As urnas acaban de emitir un veredicto contundente. Estase creando unha situación de facto que só evoluir a peor.

A crítica ós grandes partidos estatais é máxima, cunha perda enorme de votos e de peso relativo. Expresa o nivel de hastío diante dunha crise incesante, e de políticas que logo de cinco anos non teñen producido resultados. Tamén do labor da oposición maioritaria, na que moitos cidadáns semellan non atopar interese, ainda que serán necesarios datos demoscópicos para deslindar a crise de liderato das propostas programáticas ou das decisións adoptadas.

A irrupción de Podemos, inicialmente tan sorprendente, é a voz dese amplo movimento que hai dous anos ocupaba as ruas españolas, que se nutre da falta de oportunidades, laborais e vitais, para unha maioría das persoas novas e na que se suman outros movimentos máis radicais. Son unha incógnita pero probablemente evoluirán na mesma dirección que AGE, no seu momento novidosa, e hoxe institucionalizada como calquera outro partido. En todo caso son un formidable aldabonazo na política española. Compre ler os textos do seu voceiro para coñecer o seu pensamento político. Por exemplo, eiquí: http://blogs.publico.es/pablo-iglesias/ e tamén doutro dos seus ideólogos en: http://www.comiendotierra.es/author/jcmonedero/.

É indubidable que hai espazo para a política, que os cidadáns teñen voz e criterio. Tamén que o sistema político español ten que modernizarse, en transparencia, accesibilidade, apertura. A sociedade é maís plural que no pasado, con posicións máis heteroxéneas, como corresponde ó estado de desenvolvemento e a explosión das canles de comunicación alternativas. Un escenario difícil, pero apaixoante.