Sr. Presidente:
Hai un ano dixemos que o goberno
estaba esgotado. A semana pasada deunos a razón cambiando a metade da
Xunta. Hoxe recoñeceu ter escoitado o clamor da xente e anunciou un paquete social.
Benvida sexa a rectificación. Durante seis anos destrozaron a esperanza de
tantísimas persoas golpeadas pola crise, agora reclama fe no futuro mentras
ofrece caridade en forma de subsidios múltiples. Moi eclesiástico, tanto como o
ataque á igualdade que exemplifica este goberno, catro mulleres de once
membros.
Con todo o respeto debo dicirlle que a súa credibilidade está perdida. Demasiadas promesas incumpridas, de
creación de emprego, de investimento, de recuperación. Tendo maioría absoluta
en casi todas as institucións do Estado e de Galicia, decidiron escoitar pouco e mandar moito. Aprobaron sen dificultades as leis e normas que querían. Durante anos vostedes dixeron que viviamos por riba das nosas posibilidades. Agora moitos viven por debaixo das súas
necesidades.
BALANCE
A fenda entre unha minoría beneficiada e unha maioría
perxudicada, é maior que antes. Empobreceron as clases medias por primeira vez
na historia moderna. Racharon co principio de que cada xeración debe mellorar en rendas e oportunidades. Moitos galegos viven hoxe peor que os seus pais sabendo que os
seus fillos poderán estar aínda peor, con salarios insuficientes, traballo
precario, con pensións en risco e prestacións sociais minguantes.
Hoxe esforzarse no estudo, non é garantía de traballo. Nin traballar garante un salario
suficiente para vivir. Nin pagar impostos garante servizos públicos de
calidade. Logo destes anos, a situación
económica segue sendo incerta. A situación laboral, lamentable. O retroceso da
calidade de vida, enorme. Teño que dicirlle unha vez máis que a recuperación ou
é xusta para a maioría, ou non é recuperación. É falso que teñamos que elixir entre economía e benestar como é falso que non podamos
garantir dereitos sociais conquistados.
FRACASO DA AUSTERIDADE
Rajoy, vostede, e o Partido Popular, decidiron unha estratexia
económica, que chamaron “de austeridade”. Dixeron que a economía do país era
como unha familia que tiña que pagar débedas reducindo gastos, esquecendo que o
gasto público xera ingresos para as persoas, directos e indirectos. A crise foi pagada polos asalariados e os
autónomos. Por unha dobre vía: a devaluación salarial e a restrición das
prestacións do Estado de Benestar, xa foran pensións, subsidios, medicinas ou
becas. Os resultados son notorios. Neste momento o beneficio bruto das empresas
é máis elevado que antes da crise, máis incluso que antes da entrada no euro.
Polo contrario os salarios retrocederon
20 anos.
Ofreceron ás empresas condicións laborais máis laxas e baixada de
impostos, mentres os salarios sufrían a presión fiscal. Por cada cen euros de
valor engadido producido, o factor traballo perdeu nove. A produtividade mellorou pola devaluación
salarial, non polo investimento de capital, conxelado ata este ano.
A devaluación interna é insostible. Non hai
futuro competindo con salarios baixos e
precariedade laboral. Sobran países competidores con custos inferiores.
Nin é sostible fialo todo ás
exportacións e o saldo comercial favorable, sen unha aposta máis forte polo
valor engadido, algo que non está ocorrendo. Nin cabe confundirse cos efectos coxunturais de políticas alleas, como a depreciación do euro, a caída do prezo
do petróleo ou as axudas do Banco Central Europeo.
PARO + PRECARIEDADE
Vostede, logo de seis anos, é o Presidente
do paro. Temos 250.000 parados,
un cuarto de millón. 90.000 máis que cando vostede chegou á Xunta, no 2009.
Porcentualmente nestes anos o paro aumentou o dobre que en España mentras perdemos o dobre de empregos. Temos menos
poboación activa, menos poboación ocupada, menos cotizantes á Seguridade
Social. Perdemos a cuarta parte dos
empregos industriais e do emprego
agrario. En 90.000 fogares, un de cada dez, só viven parados. Ese é o seu
retrato e o seu balance.
Non son datos. O paro ten rostros. Son persoas
que necesitan vivenda, alimentación e vestido, con cargas familiares. Teñen
dereitos e deberían de ter unha
esperanza que vostedes lles negan. Seis de cada dez non cobran desemprego. Máis da metade son crónicos de longa duración, perderon
as prestacións. A Risga chega a unha minoría. Vostede creou unha nova clase
social de excluídos. En lugar de
afrontalas causas, consagran a exclusión co asistencialismo a grande escala. Un
círculo vicioso, máis axudas e máis xente estigmatizada coa pobreza.
A pesar da propaganda, o paro apenas cede. A
diferencia doutros países, iníciase a
recuperación con paro moi elevado. Segundo o último informe de ABANCA sobre a
Economía galega, para baixar do 10% de paro deberíamos medrar 16 puntos máis.
Coa súa política non parece probable. O ano pasado medramos medio punto, a terceira
parte da media española. A cantos anos
fían a recuperación, Sr. Feijoo?
Vostedes mentiron gravemente. Prometeron que a reforma laboral remataría
coa precariedade. Foi ao revés. Os novos contratos son case sempre
precarios. A duración media é de 54
días. A cuarta parte duran menos dunha semana. A metade dos mozos que traballan
están en precario. A metade dos asalariados
galegos gañan menos de mil euros, e un
terzo gañan menos do salario mínimo. Pode
facerse unha idea de cómo se vive con esos salarios? Das renuncias que eso
implica? Porque nós, si.
PENSIÓNS EN RETROCESO
Baixos salarios máis precariedade terán consecuencias
nas pensións. Están liquidando o Fondo
de Reserva mentres baixan os ingresos por cotizacións. Non é difícil
prever cara onde nos levan. Temos as
pensións máis baixas do Estado, conxeláronas por lei e as desvincularon do IPC,
restando poder adquisitivo. Os
emigrantes pensionistas son un exemplo
extremo de insensibilidade. Tiveron que protestar durante dous anos para que o
goberno comezara a corrixir actuacións inxustas e desproporcionadas. E aínda
quedan miles de casos sen resolver.
CRISE DAS PRESTACIÓNS
SOCIAIS
Gastamos menos en
dependencia que a maior parte das comunidades e temos unha lista de espera
maior, con 27.000 persoas. Só neste ano, mil persoas co dereito recoñecido
morreron antes de recibir prestacións.
Reduciron a demanda revisando de oficio os beneficiarios e creando un laberinto burocrático para desanimar
os solicitantes.
Recortaron 800 empregos en centros sociais, reduciron orzamentos e
subiron as taxas obrigando a moitas
persoas a abandoar residencias e centros de día. Favorecen a
privatización, concentrada en catro
empresas, mentres dificultan que as
entidades de iniciativa social poidan xestionalas. As
ratios de prazas residenciais
para persoas discapacitadas, centros de día, residencias de maiores, son peores que a media do Estado.
Son algúns datos da
situación social. Contra iso vostede ofrece discursos pero non recursos. O gasto social baixou 1.150 millóns de euros anuais. Por iso moitos galegos votan cos pés, marchando do país. Fundamentalmente persoas novas e cualificadas,
agravando a sangría demográfica. Vostede quede frenala recuperando un cativo
cheque-bebé. Agora o vilipendiado Zapatero é o seu modelo?
No hay comentarios:
Publicar un comentario