A
DESUNIÓN DOS UNITARIOS
A
defensa da integración, da lista unitaria, da voz única en Madrid
é un clásico da vida política galega, o
ave fénix que xorde das
suas cinzas recurrentemente, goza de audiencia mediática e
desaparece piadosamente derrotado ata ó episodio seguinte. Trátase
dun nacionalismo blando, “á
gauche”, con moitos
nomes constantes, que se artella en plataformas e manifestos
suficientemente vagos como para non suscitar críticas e
tan ambiguos que
no provocan entusiasmos.
Obviando
as notables diferencias de cultura e de programa, pretendese unha
mestura insípida. Teñen
a mesma voz, visión e alianzas, nacionalistas clásicos e
neocomunistas? Hai algunha visión compartida en política económica,
social, cultural ou institucional?.
O
resultado final nesta
ocasión era tan
previsible coma
nas anteriores. Os
unitarios rematan divididos en sendas coalicións, unha estrictamente
nacionalista e outra mixta con varias organizacións descolgadas de
ambas. É difícil que poidan escribir o futuro ou determiñar un
goberno, estatal ou autonómico, sen antes definir propostas, disipar
ambigüedades.
Os
promotores, no seu enésimo
fracaso, fican
silenciosos,
incapaces
de aportar a luz necesaria a un debate recurrente. Antes calados
para non ser excluidos
da tribu que posicionados
. Unha vez máis, a
envoltura da forma, Galicia, para tapar o inexistente contido, qué
Galicia.
Logo
de catro décadas de democracia, con todo tipo de fórmulas de
goberno e de representación, subsiste unha visión romántica da
vida política, como espazo de unidade simbólica e non de
confrontación de ideas e propostas, que
defende un pacto previo que evite o debate en nome do pretendido
interese superior do país. A mesma música de Cataluña. Na
democracia os pactos
deben de ser
consecuencia do debate e
confrontación de ideas, no substitutos dos conflitos sociais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario