INERMES DIANTE DA CORRUPCIÓN

Os medios de comunicacion ofrecen unha imaxe desoladora da vida publica española e galega. Os incesantes escándalos derivan no maximo desprestixio das institucions e poñen de manifesto a  incapacidade da politica para correxir e impedir a corrupción.

Debemos prescindir das letanías habituais sobre presunción de inocencia, independencia da xustiza ou peso da lei. Son fórmulas retóricas. As epidemias se combaten con medidas de choque e con mecanismos de prevención rigurosos. Temos un problema maiúsculo que corroe a democracia.

A corrupción non distingue de partidos. afecta a todos en maior ou menor grao. É un problema estrutural que  necesita medidas estruturais e non cosméticas como Feijoo propuxo no pasado debate do Estado da Autonomía. Medidas que afronten os problemas de fondo, incluido o rexime e funcionamento dos partidos políticos, que son parte notable do problema.

O Grupo Socialista, modestamente pero con responsabilidade, ten proposta numerosas iniciativas para prever a corrupcion. Todas foron vetadas pola maioría, que  non quere acordos pero carece de propostas.

Hai un problema engadido co financiamento ilícito do Partido Popular, que agroma en todalas investigacións. Existe  unha consigna de silencio nos dirixentes populares. Os sumarios  xudiciais apuntan a unha corrupción institucionalizada , mediante tramas societarias creadas á sombra do poder. Entres outros fins, para o financiamento do partido,  cunha "caixa B" xeneralizada, para pagar sobresoldos, obras, gastos correntes.

Nos sumarios hai de todo. Empresas que reciben contratos da Xunta e pagan comisións, conseguidores do  entorno persoal do Presidente, desvío de fondos de formación, conversas compremetedoras. En todolos casos foron denuncias da prensa ou dos traballadores as que provocaron a investigación xudicial. Nunca foi o control ou a iniciativa das Administracións. Paralelamente a maioría, nas Cortes e no Parlamento galego,  paralisou todalas iniciativas anticorrupción dende hai ano e medio. Hoxe o problema é peor que nunca.

Nun célebre grabado de Goya, dous homes pelexan a garrotazos baixo a pálida luz do mencer. Tense considerado que é unha representación do conflito das duas Españas, condeadas a pelexar por carecer de espazos de encontro. Desgrazadamente na vida política impera unha visión inmediata que tenta transformar a denuncia da corrupción en parte do arsenal dialéctico con fins electorais, esquecendo a necesidade de abordar as raíces do problema.

A estratexia a seguir. ata hoxe, non existe. Se evitan acordos serios e comprometidos para ofrecer xestos. Así, probablemente, a corrupción continuará no futuro, ata que se adopten medidas rigurosas, alomenos en tres asuntos:

a) Despolitizar a Administración para que sexa contrapeso do goberno. Feijoo fixo o contrario reinstaurando a máxima politización da era Fraga que fora eliminada polo goberno Touriño.

b) Despolitizar os órganos reguladores. Non é creíble que un exconselleiro e máximo dirixente do seu partido, supervise as contas públicas

c) Ampliar a transparencia do goberno, da administración e dos seus organismos, tamén da administracion local.

Rajoy pediu perdón. Non abonda. Hai que actuar. Nada fai prever que asi se faga a curto prazo.